Vragen over teksten of beelden? Contacteer me gerust: dijk10@skynet.be

Welkom.

 

Op deze site  vind je een selectie uit de gedichten die ik schreef sinds 2010. De website werd vernieuwd in mei 2022.

Eind 2021 verscheen mijn bundel 'Ingepolderd' , een selectie van die gedichten bij foto's van het werk van beeldende kunstenaars uit het ruime Waasland en nog verder. Het titelgedicht staat hieronder. De bundel is verkrijgbaar via dijk10@skynet.be  . Zoek je een (lied-)tekst voor één of andere gelegenheid of wil je gewoon een tekst gebruiken? Dat kan natuurlijk.  Laat gerust iets weten.

Onderaan deze pagina is plaats om  een reactie of vraag te plaatsen. 

Op de pagina 'verhalen' lees je een verhaal, gebaseerd op de legende van Ossaert.  We hopen deze inhoud nog verder  aan te vullen. Op de pagina  'Mjeirdonks'  treffen de liefhebbers van het plaatselijk dialect dan weer een bonte verzameling woorden, namen en uitdrukkingen uit ons kleine, groene en eigenzinnige dorp. 

Ik doe mijn best om regelmatig te herbronnen en te vernieuwen.

Veel lees- en kijkplezier.

Paul Vereecken

Werk van Aleydis De Bock

Ingepolderd

Hier woonde ik in jaargetijden.

Het veld, de dijken en de kreken,

en ‘t land waarvan, waarop we leefden

hebben mijn weke kleine jongensblik

voor altijd ruimte meegegeven.

 

De kosmos van het platteland

heeft mij gemend, verleid, geplet

in hoge wind en regenvlagen,

langs zomerse uitbundigheid,

tussen de valkuilen vol mist

en dreven van vergetelheid,

gedrenkt in holle vaten

van trieste, ongebruikte kansen.

 

 

Intens en blijgezind heb ik

in dankbare verwondering

de wegen van de wijde wereld

bewandeld en bezongen,

de vrienden en kompanen

vol vreugde vergezeld.

Maar nergens nog heb ik

mezelf zo veel verloren,

met zo veel lust geleefd,

geweend en liefgehad

als in mijn langgerekt verblijf

in dit onooglijk nietig nest.

Ik torste hier beschroomd

de littekens van lust en last,

de bittere relieken

van falen en verdwalen.

Straks,  op een dag op het eind

van een gretige zomer

zal ik roerloos en  stil

de melkwitte ochtend begroeten,

geboeid en in dierbare stilte

de laatste vruchten oogsten.

 

Mijn vloed wordt ingepolderd,

mijn storm is uitgeraasd.       

           

Ik strooi de resten van mijn leven

in een beloftevolle stonde

over het schriele smaragdgroen

van  versgezaaide akkers.

 

Paul Vereecken, 23 december 2021

In een boek, daar wil ik wonen.

En vanuit dat boek de wereld zien.

 

Ga je mee, ik zal je tonen

waar je thuis kan zijn misschien:

 

langs de velden en de dreven

waar de avonturen leven,

in de polders waar de winden

wolken vol verhalen blazen

en mijn boek je doet hervinden

dat ook stilte blijft verbazen.

 

Nieuwe longen, een nieuw sprookje  (gedichtendag 2022)

 

Zoals iedere morgen baanden nevels

doorzichtig hun weg naar de mens

vanuit lijdzame zeeën naar ‘t gastvrije land.

Ze verkoelden de aarde, omhelsden het woud,

verfraaiden de paden en kroonden vol vreugd

de statige toppen met zilveren sluiers

en tanende randen van ‘t zonnigste brons.

 

Ze dekten de velden met lakens van sterren.

Ze schonken de slaap uit bekers vol dromen

en morsten geluk voor de volgende dag.

 

 

En iedere morgen ontwaakte het leven,

doorkruisten de vogels het lichtende zwerk

en togen de mensen aan ’t naarstige werk

om te planten, te zaaien, gewassen te telen

het koren te oogsten, met smachtende lippen

het voedsel te delen. De mens en de aarde

verstonden elkaar.

 

En jaar na jaar ontloken de bloesems,
gedijden de vruchten in eenvoud en vlijt.

Het leven was goed, de mens nam zijn tijd.

Maar dan, op een morgen, verzamelden wolken

en bliezen de winden vergeefs hun alarm.

De mens was vergeten het leven te eren

en adem te geven aan alles wat groeide

en smeekte om zorg.

Het land vatte vuur en het water drong door

in verdrietige huizen langs de kolkende stromen

door vruchtbare velden naar ’t kwijnende woud.

 

Uit een chaos van onmacht, vol prangend verdriet

en jagende plagen, groeide traag toen een plek

vol jeugdige plannen en eerzaam respect.

Na een hel van emoties kwam dan toch het verstand

weer terug bij de mensen, bij kinderen eerst.

Men bouwde een brug tussen toekomst en vrijheid

op eerlijke pijlers van deelbaar geluk.

 

En jaar na jaar herwon onze globe

haar blakende vorm en verleidende blos.

Het leven werd goed, ondanks moeizame taken

nam de mens weer zijn tijd. De aardbol floreerde

vol leven en lust. De jeugd droeg de zorg,

voor jaren en jaren.

De mens leefde op en vond glunderend rust.

                                                                         

Het doet me iets,

die versgeploegde akkers:

de ziel der aarde blootgelegd.

 

Misschien is dit

de kern van  alle dingen:

niet stil en eindeloos,

maar bruisend broos.

En kleurig.

 

En moet men af en toe

de ziel eens keren :

zo krijgt

die andere

kleur

een kans tot leven.

 

 

 

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.